السلام علیک یا باب الحوائج
سه شنبه, ۲۱ آبان ۱۳۹۲، ۰۹:۵۷ ب.ظ
عباس؛ یعنی دو چشم نگران از تشنگی کبوترانِ بی پناه.
عباس؛ یعنی نگهبان چادر سرخ گلبرگهای شقایق.
عباس؛ شاهد دیروز و شهید فرداست.
وقتی میخندد، معصومیت علی را در چاهِ به اشک نشسته چشمان عمیقش نظاره خواهی کرد؛
خورشیدی است که بلندای پیشانیاش، پرچم »نصرٌ من الله» محمدی است.
بخند، ای نورسیده! تا بر دانههای مروارید سپید خندهات، نیازمندان دخیل ببندند، یا باب الحوائج!
ولادت، شهامت، شهادت
عباس، یعنی فانوس خیمه خاطرات حسین و موسیقی افلاک در دستگاه معرفت و وفا.
ای آینه دار کربلا و ای دست بیرون آمده از آستین خدا !
شوق رسیدنت، شعبان را سرمست می‌کند.
ای شعله خانه علی(ع)! ملایک، آرزومند تواَند. وقتی شناسنامه ات را به مُهر مِهر حسین آذین کردند، در سه ایستگاه، بوی بهشت را از تو استشمام کردیم: ولادت، شهامت، شهادت.
