پاییز و درخت

من همان برگم که بر روی درخت ...... لرزم از برد چنین پاییز سخت

در نهایت باید افتاد و گریست...... به درخت گفت خداحافظ و رفت . . .

بخونید لطفا

به بهانه هفته دفاع مقدس

-خط دوم شکست فرمانده! احتمال شکست بسیار است

پس مهماتمان چه شد... سید؟ هیچ امّید هست؟ -بسیار است

روزهای حماسه و ماسه، بوی باروت و ام یک و ژ٣

داغ سیصد هزار لاله ی سرخ؛ به گمانت کم است؟ بسیار است

دهه ی بی هویت هشتاد، بام ها در تصرف بشقاب

داخل آلبومش ولی عطر دهه ی سرخ شصت بسیار است

چهره پشت نقاب ها خالی، جیب ها پر، خشاب ها خالی

گرچه دوران جاهلیت نیست، مشرک و بت پرست بسیار است

ساکنان حضیض بالاشهر طعنه اش می زنند گاه اما

گاهی اوقات درّه در اوج است، ارتفاعات پست بسیار است

... دیشب آمد به خواب او سید، دست او را فشرد با لبخند

گفت: من زودتر شهید شدم، دست بالای دست بسیار است

دیالوگ ماندگار

جان وین :

پول خوشبختی نمیاره،

ولی گریه کردن توی یه مرسدس بنز، آسونتر از گریه کردن روی یه دوچرخه س.... !

حیف از این قلب..

• آدم ها ، ماهی ها را در تنگ دوست دارند و قلب ها را در سینه.

  اما ماهی وقتی در دریا شناور شد ماهی است

  و قلب وقتی در خدا غوطه خورد ،قلب است...

  این که مدام به سینه ات میکوبد ماهی کوچکی است که دارد نهنگ میشود، ماهی کوچکی که طعم تُنگ آزارش میدهد و بوی دریا هوایی اش کرده...

  قلب ها همه نهنگانند در اشتیاق اقیانوس.اما کیست که باور کند در سینه اش نهنگی می تپد؟!

  هیچکس نمیتواند نهنگی را در تُنگی نگه دارد، تو چه طور میخواهی قلبت را در سینه نگه داری؟

  و چه دردناک است وقتی نهنگی مچاله میشود و وقتی دریا مختصر میشود و وقتی قلب خلاصه میشود وآدم قانع.

  این ماهی کوچک ،اما بزرگ خواهد شد و این تُنگ،تَنگ خواهد شد و این آب ته خواهد کشید.

  تو اما کاش قدری دریا مینوشیدی. کاش راه آبی به نامنتها میکشیدی و کاش این قطره را به بی نهایت گره میزدی.کاش...

  بگذریم..

  دریا و اقیانوس به کنار، نامنتها و بی نهایت پیشکش.

  کاش لااقل آب این تُنگ را گاهی عوض میکردی.آب هم که بماند لجن میبندد و حیف ازین ماهی که در گِل و لای بلولد و حیف از این قلب...

  

یادش به خیر

اولین روز دبستان بازگرد
کودکی‌ها شاد و خندان باز گرد

باز گرد ای خاطرات کودکی
بر سوار اسب‌های چوبکی

درس‌های سال اول ساده بود
آب را بابا به سارا داده بود

درس پند آموز روباه و خروس
روبه مکار و دزد و چاپلوس

روز مهمانی کوکب خانم است
سفره پر از بوی نان گندم است

کاکلی گنجشککی باهوش بود
فیل نادانی برایش موش بود

با وجود سوز و سرمای شدید
ریز علی پیراهن از تن می‌درید

تا درون نیمکت جا می‌شدیم
ما پر از تصمیم کبری می‌شدیم

پاک‌کن‌هایی ز پاکی داشتیم
یک تراش سرخ لاکی داشتیم

کیفمان چفتی به رنگ زرد داشت
دوشمان از حلقه‌هایش درد داشت

گرمی دستانمان از آه بود
برگ دفترها به رنگ کاه بود

مانده در گوشم صدایی چون تگرگ
خش خش جاروی بابا روی برگ

همکلاسی‌های من یادم کنید
باز هم در کوچه فریادم کنید

همکلاسی‌های درد و رنج و کار
بچه‌های جامه‌های وصله‌دار

بچه‌های دکه سیگار سرد
کودکان کوچک اما مرد مرد

کاش هرگز زنگ تفریحی نبود
جمع بودن بود و تفریقی نبود

یاد آن آموزگار ساده پوش
یاد آن گچ‌ها که بودش روی دوش

ای معلم نام و هم یادت به خیر
یاد درس آب و بابایت به خیر

ای دبستانی‌ترین احساس من
بازگرد این مشق‌ها را خط بزن

وجدان آسوده

هـــیــچ بــالـشـی ، نـرم تــر از وجــدان آســوده نــیـسـت ..!

کلام امام(ع)

سُئِل أَمیرُالمُؤمِنینَ‏ علیه السلام عَنِ «العِلْمِ»،

فقالَ: أَربَعُ کَلِماتٍ: أَنْ تَعْبُدَ اللهَ بِقَدْرِ حاجَتِکَ إلَیْهِ، وَ أَنْ تَعْصِیَهُ بِقَدْرِ صَبْرِکَ عَلَى النَّارِ، وَ أَنْ تَعْمَلَ لِدُنْیاکَ بِقَدْرِ عُمُرِکَ فیها، وَ أَنْ تَعْمَلَ لآِخِرَتِکَ بِقَدْرِ بَقائِکَ فیها.

***************************

از امیرالمؤمنین علیه السلام درباره علم سؤال شد،

فرمودند: چهار کلمه است:

خداوند را به اندازه ­ای که

به او نیازمندی، عبادت کنی.

به اندازه­ ای که

طاقت تحمل آتش را داری، معصیت کنی.

برای دنیایت به اندازه ای که

در آن عمر داری، کار کنی .

و برای آخرتت به اندازه ­ای که

در آن باقی می­مانی، عمل کنی.

اس ام اس اول مهر

چشماتونو ببندید و اون لحظه ای رو به خاطر بیارید که آخرین امتحان رو تموم کردید و برگه رو دادید به مراقب و با یه حس خَلاصی دارید میاید سمت خونه و واسه تابستون نقشه میکشید و هزارتا رویا …
هووووووووووی عمو کجایی ؟ جلوی پاتو نگاه کن ؛ فردا باید بری مدرسه …

عاقبت سنگ بودن

ماندن، سنگ بودن است و رفتن، رود بودن .

بنگر که سنگ بودن به کجا می رسد جز خاک شدن ،

و رود بودن به کجا می رود جز دریا شدن .......