یاد گرفته ام که از هیچ لبخندی
خیال دوست داشتن به سرم نزند
معلم خوبی بودی
دلتنگ که میشوی دیگر انتظار معنا ندارد
یک نگاه کمی نامهربان
یک واژه ی کمی دور از انتظار
یک لحظه فاصله میشکند بغضت را
گاهی یه چیزی می بینی که اصلا باورت نمیشه
تمام اعتقادات و عشق ورویاهات رومیسوزونه
تازه میفهمی که چقدر قلبت ساده س
یادمان باشد، فردا حتما ناز گل را بکشیم،
حق به شب بو بدهیم،
و نخندیم دیگر به ترکهای دل هر گلدان،
و به انگشت نخی خواهیم بست
تا فراموش نگردد فردا!
زندگی شیرین است، زندگی باید کرد...
و بدانم که شبی خواهم رفت،
و شبی هست که نباشد، پس از فردایی..
در نگاه مرغ آبی
می زند موجی صدا
کاش می شد بستر دریای دل
آرام گیرد ای خدا
به شوق تو
همچون شبنم روی برگ درخت باغچه مان
روزی آرام
چشمانم را با اشکهای دلتنگی ام
پاک
برچهره ی زیبای تو دوخته ام
پرنده زیبای من
براستی با آن همه دلبستگی
با کدامین تاب و توان
دل از تو برکنم؟
این سوی ساحل من ...
آن سوی ساحل تو ...
و هر دو در یک رویای مشترک ،
« پشت دریاها شهریست...»
آدمهای ساده را دوست دارم.
همان ها که بدی هیچ کس را باور ندارند.
همان ها که برای همه لبخند دارند.
همان ها که همیشه هستند، برای همه هستند.
آدمهای ساده را باید مثل یک تابلوی نقاشی ساعتها تماشا کرد؛
عمرشان کوتاه است.
بسکه هر کسی از راه می رسد یا ازشان سوءاستفاده می کند
یا زمینشان میزند یا درس ساده نبودن بهشان می دهد.
آدم های ساده را دوست دارم. بوی ناب “آدم” می دهند
خوش دارم که در نیمه های شب در سکوت مرموز آسمان و زمین به مناجات برخیزم. با ستارگان نجوا کنم و قلب خود را به اسرار ناگفتنی آسمان بگشایم. آرام آرام به عمق کهکشانها صعود نمایم، محو عالم بی نهایت شوم . از مرزهای علم وجود در گذرم و در وادی ثنا غوطه ور شوم و جز خدا چیزی را احساس نکنم.
