نگامی که ما ایرانیا میخوایم کسی رو ستایش کنیم؛
عجب نقاشیه نکبت...
چه دست فرمونی داره توله سگ...
چه صدایی داره کثافت...
چه گیتاری میزنه ناکس...
استاده کامپیوتره لامصب...
عجب گلی زد بی وجدان...
بی شرف خیلی کارش درسته...
دوستت دارم وحشتناک...
هنگامی که میخوایم ناسزا بگیم یا نیش و کنایه بزنیم؛
برو شازده...!
چی میگی مهندس...!؟
آخه آدم حسابی...!
دکتر برو دکتر...!
چطوری آی کیو...!؟
به به! استاد معظم...!
کجایی با مرام...!؟
آقای محترم...!
|
|
|
می دانی؟
یک وقت هایی باید
روی یک تکه کاغذ بنویسی
تـعطیــل است!
و بچسبانی پشت شیشه ی افـکارت...
باید به خودت استراحت بدهی
دراز بکشی
دست هایت را زیر سرت بگذاری
به آسمان خیره شوی
و بی خیال ســوت بزنی..
|
|
|
آجرک الله یا صاحب الزمان
فی مصیبت جدک الحسین
از فراقت به جوانی همگی پیر شدیم
بی تو از وادی دنیا همگی سیر شدیم
بی خود از حادثه ی عشق تو دیوانه و مست
عاشق کوی تو گشتیم و زمین گیر شدیم
آقا جان کجایی..
داغدار جدت حسینی
و روضه خوان اسارت بی بی ...
آرامش قلب نازنین و
داغدار آقا و صاحبمون صلوات
سوخت چو خیمه های ما، قصه ی ما به "سر" رسید خون چکد از دوچشم من از غم بی برادری نیزه به دشت کربلا منبر قاری ام شده نسیم باد می دهد تکان دو زلف یار را گاه به کنج ان تنور گاه به روی نیزه ای همسفر تو بوده ام شهر به شهر و کو به کو طاقت من طاق شد و قامت من زغم خمید بگو چگونه راس نی تو را نظاره ات کنم تیره و تار شد جهان در دل شیعیان فغان برای بوسه بر لبت دخترکت به پای نی مادرمان امانتی تو را به من سپرده است ای سر رفته روی نی ، نگاه کن مرا ز پی تو مهربان برادرم برو به پیش مادرم
خیمه ی غصه شد به پا، قصه ی ما به "سر" رسید
به نینوای پر نوا، قصه ی ما به "سر" رسید
قاری من چه خوش صدا، قصه ی ما به "سر" رسید
صحنه شده چه با صفا، قصه ی ما به "سر" رسید
تا که شدی ز تن جدا، قصه ی ما به "سر" رسید
وای من از شام بلا، قصه ی ما به "سر" رسید
شکستی از سنگ جفا، قصه ی ما به "سر" رسید
که نیست طاقتی مرا، قصه ی ما به "سر" رسید
ز ماجرای کربلا، قصه ی ما به "سر" رسید
لبش به مثل غنچه وا، قصه ی ما به "سر" رسید
چگونه پس دهم تو را، قصه ی ما به "سر" رسید
ببین فتاده ام ز پا، قصه ی ما به "سر" رسید
بگو کند مرا دعا، قصه ی ما به "سر" رسید
خاطره ای از شهید دکتر سید محمد شکری
خیره شده بود به آسمون.حسابی رفته بود توی لاک خودش.بهش گفتم: « چی شده محمد؟
»انگار که بغض کرده باشه ، گفت:« بالاخره نفهمیدم ارباً اربا یعنی چی؟ میگن آدم مثل
گوشت کوبیده میشه...یا باید بعد از عملیات کربلای 5 برم کتاب بخونم یا همین جا توی
خط مقدم بهش برسم »... توی بهشت زهرا که می خواستند دفنش کنن ، دیدمش جواب سوالش
رو گرفته بودبا گلوله توپی که خورده بود به سنگرش ، ارباً اربا شده بود. مثل علی اکبر امام حسین علیه السلام.. راوی: همرزم شهید
کربلا عصاره بهشت است و عاشورا آبروی عشق.
اگر کربلا نبود هیچ گلی از زمین نمی رویید و مشام هیچ انسان آزاده ای حقیقت را استشمام نمی کرد.
اگر کربلا نبود عاشورا نبود و اگر عاشورا نبود امروز عشق بر سر هر کوی و برزنی بیگاری نمی کرد.
حسین آمد و عشق را آبرو بخشید و عباس با دستان بریده و لبان خشکیده با مشکی زخمی عشق را سیراب کرد تا حرف و حدیثی باقی نماند؛ زینب عشق را تداوم بخشید و آن را در گستره زمین و آسمان منتشر کرد تا از آن پس تمام عاشقان وامدار حماسه عاشورا باشند.
کربلا قبله الهام عاشقان شد و عاشورا میعادگاهی برای آنان که می خواهند نماز عشق را در محرابی به بلندای تاریخ بپا دارند.
از آن روز زندگی معنا یافت که حسین (علیه السلام) بر کتیبه دل ها نقش بست و عاشورا - این راز نهفته - مضمون تمام ناگفته ها شد.
