سلام..خداحافظ

اینـجــــا ، زمین ...

ارزانــــتر از هـمه چـــــیز ، انــسان !

نـــــرخَ ش هـــــم بـــــروز نــیست !

امّــــا ،

مصـــرفـش تـــــاریـــــخ دارد !

سلام ، تـــــولــــــیدَش !

و انــــــــقضـــایــــــــش ؛

خــــداحــــافــــظ !

جدایی

جـــدایـــــ ـی خـــراشـ ـی اســت کـه تــا ابــد بــر صــورـت
احســ ـاس مـی مــانــد ـ ـ ـ

حقیقت این روزهای من

در " نقاشی هایم " تنهاییم را پنهان می کنم،

 

در" دلم " دلتنگی ام را ...

 

در " سکوتم " حرفهای نگفته ام را ...

 

در " لبخندم " غصه هایم را ...

پاییز و درخت

من همان برگم که بر روی درخت ...... لرزم از برد چنین پاییز سخت

در نهایت باید افتاد و گریست...... به درخت گفت خداحافظ و رفت . . .

بخونید لطفا

دیالوگ ماندگار

جان وین :

پول خوشبختی نمیاره،

ولی گریه کردن توی یه مرسدس بنز، آسونتر از گریه کردن روی یه دوچرخه س.... !

حیف از این قلب..

• آدم ها ، ماهی ها را در تنگ دوست دارند و قلب ها را در سینه.

  اما ماهی وقتی در دریا شناور شد ماهی است

  و قلب وقتی در خدا غوطه خورد ،قلب است...

  این که مدام به سینه ات میکوبد ماهی کوچکی است که دارد نهنگ میشود، ماهی کوچکی که طعم تُنگ آزارش میدهد و بوی دریا هوایی اش کرده...

  قلب ها همه نهنگانند در اشتیاق اقیانوس.اما کیست که باور کند در سینه اش نهنگی می تپد؟!

  هیچکس نمیتواند نهنگی را در تُنگی نگه دارد، تو چه طور میخواهی قلبت را در سینه نگه داری؟

  و چه دردناک است وقتی نهنگی مچاله میشود و وقتی دریا مختصر میشود و وقتی قلب خلاصه میشود وآدم قانع.

  این ماهی کوچک ،اما بزرگ خواهد شد و این تُنگ،تَنگ خواهد شد و این آب ته خواهد کشید.

  تو اما کاش قدری دریا مینوشیدی. کاش راه آبی به نامنتها میکشیدی و کاش این قطره را به بی نهایت گره میزدی.کاش...

  بگذریم..

  دریا و اقیانوس به کنار، نامنتها و بی نهایت پیشکش.

  کاش لااقل آب این تُنگ را گاهی عوض میکردی.آب هم که بماند لجن میبندد و حیف ازین ماهی که در گِل و لای بلولد و حیف از این قلب...

  

یادش به خیر

اولین روز دبستان بازگرد
کودکی‌ها شاد و خندان باز گرد

باز گرد ای خاطرات کودکی
بر سوار اسب‌های چوبکی

درس‌های سال اول ساده بود
آب را بابا به سارا داده بود

درس پند آموز روباه و خروس
روبه مکار و دزد و چاپلوس

روز مهمانی کوکب خانم است
سفره پر از بوی نان گندم است

کاکلی گنجشککی باهوش بود
فیل نادانی برایش موش بود

با وجود سوز و سرمای شدید
ریز علی پیراهن از تن می‌درید

تا درون نیمکت جا می‌شدیم
ما پر از تصمیم کبری می‌شدیم

پاک‌کن‌هایی ز پاکی داشتیم
یک تراش سرخ لاکی داشتیم

کیفمان چفتی به رنگ زرد داشت
دوشمان از حلقه‌هایش درد داشت

گرمی دستانمان از آه بود
برگ دفترها به رنگ کاه بود

مانده در گوشم صدایی چون تگرگ
خش خش جاروی بابا روی برگ

همکلاسی‌های من یادم کنید
باز هم در کوچه فریادم کنید

همکلاسی‌های درد و رنج و کار
بچه‌های جامه‌های وصله‌دار

بچه‌های دکه سیگار سرد
کودکان کوچک اما مرد مرد

کاش هرگز زنگ تفریحی نبود
جمع بودن بود و تفریقی نبود

یاد آن آموزگار ساده پوش
یاد آن گچ‌ها که بودش روی دوش

ای معلم نام و هم یادت به خیر
یاد درس آب و بابایت به خیر

ای دبستانی‌ترین احساس من
بازگرد این مشق‌ها را خط بزن

پاییز

حواست هست؟

شهریور است ...

کم کم فکر باد و باران باش ...

شاید کسی تمام گریه هایش را

برای پاییز گذاشته باشد ...

 

بنویس بابا

دختری سه ساله بود که پدرش آسمانی شد . . .

دانشگاه که قبول شد، همه گفتند: با سهمیه قبول شده!!!

ولی ... هیچوقت نفهمیدند

کلاس اول وقتی خواستند به او یاد بدهند که بنویسد بابا !

یک هفته در تب ســـــــوخت . . . !!