یک خانه و دو حادثه
«یک خانه و دو حادثه»
خانه کعبه را همه می‌شناسید و عظمت و قداست و حرمت آن را کاملاً می‌دانید. سوره فیل را نیز در قرآن کریم خوانده‌اید و داستان فیل و ابرهه و طیر ابابیل را می‌دانید. ابرهه که فکر تخریب کعبه را در سر داشت، با سپاهی گران و بر فیل سوار، راهی حرم امن الهی شد تا کعبه را خراب کند ولی خداوندِ کعبه به او مهلت نداد و با عذابی که به وسیله طیر ابابیل و بارش سجّیل بر آن‌ها فرو فرستاد، آن‌ها را قبل از رسیدن به کعبه و اجرای نقشه‌ی شوم خود، به سزای خود رسانید و آن‌ها را در حالی که هنوز به کعبه نرسیده بودند، «کَعَصفٍ مَأکُول» شکست خورده و زمین‌گیر ساخت. این یک حادثه درباره‌ی خانه‌ی خدا، که سال وقوع آن به دلیل عظمت آن به «عام الفیل» مشهور شد.
امّا هفتاد و دو سال پس از هجرت و حدود دوازده سال پس از ماجرای غمبار کربلا، حادثه دیگری درباره‌ی خانه‌ی کعبه رخ داد که آن نیز بسیار شگفت و حیرت آور است. حتماً می‌دانید پس از مرگ معاویه، عبدالله بن زبیر نیز همچون امام حسین(علیه السلام) با یزید خبیث بیعت نکرد و روانه‌ی مکّه شده امّا از آن مکان مقدّس همراه امام خود حضرت حسین بن علی (علیهما السلام) روانه عراق و کربلا نشد و از فیض همراهی امام و جانفشانی در راه آن حضرت، محروم ماند. پس از جریان کربلا و واقعه حرّه و سرانجام پس از مرگ یزید و روی کار آمدن مروانیان، برای خود از مردم بیعت گرفت و باز هم همراه امام خود که از طرف خداوند عهده دار امامت شده بود، نشد. یعنی به امام سجاد (علیه السلام) نپیوست، بلکه خود داعیه‌ی رهبری و زعامت داشت. حکومت جبّار و تبه‌کار آن زمان، حجّاج بن یوسف ثقفی، این ستمگر ملعون را برای دستگیری و سرکوب او به مکّه فرستاد. ابن زبیر، به بست کعبه رفت و در آن‌جا متحصّن شد و به آن خانه‌ی منزّه پناه برد. حجّاج همچنان با یورش تاخت و بر کوه ابوقُبَیس، که مشرف بر کعبه‌ی شریف است، منجنیق نصب کرد و پاره سنگ‌های کوه ابوقبیس را در منجنیق نهاد و به طرف پایگاه عبادت پرتاب کرد و جایگاه قبله را ویران کرد و مطاف را منهدم ساخت و حجرالاسود را چون احجار عادی به دور انداخت و ارکان چهارگانه کعبه را در هم فرو ریخت. ولی این‌بار در آسمان طیر ابابیل پیدا نشد و دستی از غیب بیرون نیامد و کاری نکرد. در اینجا این سوال مطرح می‌شود که چرا با ابرهه چنان شد و با حجّاج چنین؟!!! چرا خداوند آن زمان از خانه‌اش آنگونه محافظت فرمود و این زمان قبله‌گاه اینچنین ویران شد؟!!!
در جواب این سوال، عارف حکیم، فقیه و مفسّرِ نامدار اسلام، مرحوم فیض کاشانی، از محمد بن علی بن حسین بن بابویه قمی از کتاب «من لایحضره الفقیه» نقل می‌کند: آنچه در اصحاب فیل جاری شد، بر سر حجّاج نیامد زیرا هدف مستقیم حجّاج ویرانی کعبه نبود، بلکه منظورش دستگیری ابن زبیر بود و این مرد یعنی ابن زبیر مخالف حقّ یعنی مخالف امام معصوم زمان خود، حضرت علی بن حسین (علیهماالسلام) بود. وی با چنین فکری در منازعه با حکومت منحوس وقت، به کعبه متحصن شد و خداوند در این جریان اراده فرمود برای مردم بیان فرماید که به این ضدّ حق پناه نخواهد داد، لذا مهلت داد تا کعبه را بر سر او ویران کنند!!!
از این جریان به خوبی روشن می‌شود که ضدّیت با ولایت و امامت خاندان رسول خدا (صلوات الله و سلامه علیهم اجمعین) آنچنان در نزد خداوند متعال مطرود است که اگر کسی با آن ذوات مقدسه مخالفت کند و ضد مقام رهبری آن‌ها باشد و آن‌ها را تنها بگذارد و یاری نکند و خود داعیه‌ی خام رهبری در سر بپروراند، اگر به کعبه هم پناه ببرد، از امان خاص الهی برخوردار نخواهد بود. (فَاعتَبِرُوا یا اُولی الاَبصار)
برگرفته از بیانات استاد محترم جناب حجت الاسلام و المسلمین سید جعفر موسوی
برچسب‌ها: کعبه، خانه خدا، کعبه و دو حادثه، خانه خدا و دو اتفاق متفاوت، عام الفیل، کَعَصفٍ مَأکُول، فیل و ابرهه و طیر ابابیل، عبدالله بن زبیر، پناه بردن به کعبه، پناه بردن به خانه خدا، حجاج، عاقبت مخالفت با رهبری امت اسلامی و ولایت، فَاعتَبِرُوا یا اُولی الاَبصار
