روز شمار محرم 61

روز هشتم

1. "خوارزمی" در مقتل الحسین و "خیابانی" در وقایع الایام

  نوشته‏ اند که در روز هشتم محرم امام حسین علیه‏ السلام و

اصحابش از تشنگی سخت آزرده خاطر شده بودند؛ بنابراین امام

علیه ‏السلام کلنگی برداشت و در پشت خیمه‏ ها به فاصله نوزده

گام به طرف قبله، زمین را کَند، آبی گوارا بیرون آمد و همه

نوشیدند و مشک ها را پر کردند، سپس آن آب ناپدید شد و دیگر

نشانی از آن دیده نشد. هنگامی که خبر این ماجرا به عبیداللّه‏ بن

زیاد رسید، پیکی نزد عمر بن سعد فرستاد که: به من خبر رسیده

است که حسین چاه می‏کَند و آب بدست می‏آورد. به محض اینکه

این نامه به تو رسید، بیش از پیش مراقبت کن که دست آنها به آب

نرسد و کار را بر حسین علیه ‏السلام و یارانش سخت بگیر. عمر بن

سعد دستور وی را عمل نمود

2. در این روز "یزید بن حصین همدانی" از امام علیه‏ السلام اجازه

گرفت تا با عمر بن سعد گفتگو کند. حضرت اجازه داد و او بدون

آنکه سلام کند بر عمر بن سعد وارد شد؛ عمر بن سعد گفت: ای

مرد همدانی! چه چیز تو را از سلام کردن به من بازداشته است؟

مگر من مسلمان نیستم؟ گفت: اگر تو خود را مسلمان می‏پنداری

پس چرا بر عترت پیامبر شوریده و تصمیم به کشتن آنها گرفته ‏ای و

آب فرات را که حتی حیوانات این وادی از آن می‏نوشند از آنان

مضایقه می‏کنی؟

عمر بن سعد سر به زیر انداخت و گفت: ای همدانی! من می‏دانم

که آزار دادن به این خاندان حرام است، من در لحظات حسّاسی

قرار گرفته ‏ام و نمی‏دانم باید چه کنم؛ آیا حکومت ری را رها کنم،

حکومتی که در اشتیاقش می‏سوزم؟ و یا دستانم به خون حسین

آلوده گردد، در حالی که می‏دانم کیفر این کار، آتش است؟ ای مرد

همدانی! حکومت ری به منزله نور چشمان من است و من در خود

نمی‏بینم که بتوانم از آن گذشت کنم.

یزید بن حصین همدانی بازگشت و ماجرا را به عرض امام علیه

‏ السلام رساند و گفت: عمر بن سعد حاضر شده است شما را در

برابر حکومت ری به قتل برساند..

3. امام علیه‏ السلام مردی از یاران خود بنام "عمرو بن قرظة" را

نزد ابن سعد فرستاد و از او خواست تا شب هنگام در فاصله دو

سپاه با هم ملاقاتی داشته باشند.

شب هنگام امام حسین علیه‏ السلام با 20 نفر و عمر بن سعد با

20 نفر در محل موعود حاضر شدند. امام حسین علیه‏ السلام به

همراهان خود دستور داد تا برگردند و فقط برادر خود "عباس" و

فرزندش "علی ‏اکبر" را نزد خود نگاه داشت. عمر بن سعد نیز

فرزندش "حفص" و غلامش را نگه داشت و بقیه را مرخص کرد.

در این ملاقات عمر بن سعد هر بار در برابر سؤال امام علیه ‏السلام

که فرمود: آیا می‏خواهی با من مقاتله کنی؟ عذری آورد. یک بار

گفت: می‏ترسم خانه ‏ام را خراب کنند! امام علیه‏ السلام فرمود: من

خانه ‏ات را می‏سازم. ابن سعد گفت: می‏ترسم اموال و املاکم را

بگیرند! فرمود: من بهتر از آن را به تو خواهم داد، از اموالی که در

حجاز دارم. عمر بن سعد گفت: من در کوفه بر جان افراد

ام از خشم ابن زیاد بیمناکم و می‏ترسم آنها را از دم شمشیر

بگذراند.

حضرت هنگامی که مشاهده کرد عمر بن سعد از تصمیم خود باز

نمی‏گردد، از جای برخاست در حالی که می‏فرمود: تو را چه می‏شود؟

خداوند جانت را در بسترت بگیرد و تو را در قیامت نیامرزد. به خدا

سوگند! من می‏دانم که از گندم عراق نخواهی خورد!

ابن سعد با تمسخر گفت: جو ما را بس است

4. پس از این ماجرا، عمر بن سعد نامه‏ای به عبیداللّه‏ نوشت و

ضمن آن پیشنهاد کرد که حسین علیه ‏السلام را رها کنند؛ چرا که

خودش گفته است که یا به حجاز برمی‏گردم یا به مملکت دیگری

می‏روم. عبیداللّه‏ در حضور یاران خود نامه ابن سعد را خواند، "شمر

بن ذی الجوشن" سخت برآشفت و نگذاشت عبیداللّه‏ با پیشنهاد

عمر بن سعد موافقت کند..